Τί περιμένουν, να περπατήσει ο Τσίπρας πάνω στα κύματα;»

«Αιχμηρή, δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω, δε χαρίζει κάστανα σε κανέναν, με δηλητηριώδες χιούμορ, αισιόδοξη, πιστεύει ότι εδώ και τώρα πρέπει να σταματήσει η καταστροφική πορεία της χώρας και του κόσμου όλου αλλά αυτό δε μπορεί να συμβεί αν δεν κουνήσουμε κι εμείς το δαχτυλάκι μας»

Η Άννα Χατζησοφιά γεννήθηκε στον Τύρναβο. Σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ και στις δραματικές σχολές του Ωδείου Αθηνών και του Β. Ρίτσου.

Εργάστηκε ως ηθοποιός στο Θεσσαλικό θέατρο και, στη συνέχεια, ως σεναριογράφος και ηθοποιός σε κινηματογράφο, θέατρο και τηλεόραση. Είναι σεναριογράφος πολλών ελληνικών σίριαλ, τα περισσότερα εκ των οποίων παίζονται ξανά και ξανά στην τηλεόραση συνεχίζοντας να έχουν πολύ μεγάλη τηλεθέαση. Έγραψε το σενάριο για τις τηλεοπτικές σειρές «Εξ αδιαιρέτου» (ΕΤ1) και «ΛΟΛΑ» (ΑΝΤ1) και, μαζί με το Χάρη Ρώμα συνέγραψε τις σειρές «Μεν και Δεν», «Κακός Βεζίρης», «Κωνσταντίνου και Ελένης», «Λίφτινγκ», «Καφέ της χαράς», «Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο».

Σκηνοθέτησε στο θέατρο το «Ένα καπέλο από ψάθα Ιταλίας» του Ευγένιου Λαμπύς και την «12η Νύχτα» του Σαίξπηρ

Έγραψε επίσης πολλά κείμενα για επιθεωρήσεις.

Ήταν υποψήφια (έκτη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας) με το ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2009, και στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 ήταν υποψήφια βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στη Β΄ περιφέρεια της Αθήνας.

Η ενασχόλησή της με την πολιτική δεν είναι όψιμη. Είναι στην Αριστερά από 15 χρονών ενώ είναι μέλος της διοίκησης του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και Ένωσης Ελλήνων Σεναριογράφων. 

Τώρα που δεν κάνει τηλεόραση κάνει θέατρο. Παρουσίασε στην πόλη μας την καινούρια της κωμωδία “Γάμοι, κηδείες και δεν έχω τίποτα να φορέσω”.

Αιχμηρή, δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω, δε χαρίζει κάστανα σε κανέναν, με δηλητηριώδες χιούμορ, αισιόδοξη, πιστεύει ότι εδώ και τώρα πρέπει να σταματήσει η καταστροφική πορεία της χώρας και του κόσμου όλου αλλά αυτό δε μπορεί να συμβεί αν δεν κουνήσουμε κι εμείς το δαχτυλάκι μας. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν το θελήσουν οι λαοί. Από κάτω προς τα πάνω κι όχι αντίστροφα.

Ας ξεκινήσουμε από κει που ξεκινήσατε, από το Θεσσαλικό.

Αχ, το Θεσσαλικό. Με το που τέλειωσα τη δραματική σχολή ήρθα απευθείας στο Θεσσαλικό κι έμεινα για πέντε έξι χρόνια. Τότε ήταν άλλες εποχές. Ήμασταν οι Ταλιμπάν του κάμπου. Με το που βρέθηκα με τον Τσιάνο άρχισα να του λέω… θυμάσαι που είχαμε πάει εκεί και έσταζε… Δεν είχε πλάκα, δύσκολα ήταν, ταλαιπωρία. Αλλά υπήρχε ένα μεράκι, μια αγάπη γι αυτό που κάναμε, είχαμε μια αυτοθυσία. Μας άρεσε όλο το πακέτο. Και η δυσκολία. Το μπουλούκι. Όταν πηγαίναμε σε κανονικά θέατρα στη Λαμία, το Βόλο, νιώθαμε τρομερές χλίδες… γιατί έχουμε παίξει στα πιο απίθανα μέρη και μας έχουν συμβεί τα πιο απίθανα πράγματα. Μια φορά στη Φαρκαδόνα, παίζαμε επιθεώρηση, με τη Ρίκα Βαγιάννη και το Σπύρο Παπαδόπουλο, υπήρχε ένα μικρό δωματιάκι για όλους και μας λένε υπάρχει στην ταράτσα άλλο ένα μικρό δωματιάκι γιατί το καλοκαίρι λειτουργούσε εκεί θερινό σινεμά. Τα μαζεύουμε με τη Ρίκα και πηγαίνουμε. Μέχρι να ετοιμαστούμε όμως χιόνισε, εμείς δεν είχαμε πάρει τίποτα χαμπάρι και βγήκαμε με τα τιραντέ και τα τακούνια κι έπρεπε να διασχίσουμε όλη την ταράτσα για να φτάσουμε στη σκηνή (γέλια). Ήταν όμως μια εποχή ανόδου.

Σήμερα νιώθεις πως δεν έχεις προοπτική, πως όλα συρρικνώνονται και αντί για μπροστά γυρνάμε πίσω.

Δεν έχεις άδικο. Κι όσον αφορά στα ΔΗΠΕΘΕ έχουν εγκαταλειφθεί εντελώς. Αλλά για να λέμε την αλήθεια ολόκληρη, κάποια στιγμή και ο θεσμός έγινε… θεσμός. Δηλαδή έπαψε να είναι και λίγο μεράκι και λίγο τρέλα. Στο Θεσσαλικό βέβαια δεν συνέβη αυτό και ιδιαίτερα στις περιόδους του Κώστα Τσιάνου, την πρώτη και το restoration που λέω εγώ. Ο Τσιάνος είναι από τους ανθρώπους που αγαπάει πάρα πολύ τη δουλειά του, το “χει στήσει όλο αυτό, έχει χύσει αίμα γι αυτή την ιστορία, έχει μια άλλη αντίληψη. Όμως στις περισσότερες πόλεις λειτουργούν ένας διευθυντής, κάποια συμβούλια και κάποιοι μετακλητοί που έχουν κάνει σίριαλ ή δεν έχουν κάνει, με όρους όχι θεάτρου, όχι ρεπερτορίου αλλά αιθουσάρχη. Σε άλλα ΔΗΠΕΘΕ πάλι έχουν φαγωθεί κονδύλια. Αλλού μπερδεύουν την τέχνη με τον ερασιτεχνισμό και με την έκφραση. Που είναι πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά όπως λέει και ο Βασίλης Παπαβασιλείου άλλο είναι κάνω τέχνη άλλο εκφράζομαι. Το πρώτο προϋποθέτει γνώση, αφοσίωση, έρευνα, προσήλωση, το δεύτερο το κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου, για να γλιτώσεις από τη στεναχώρια, τα ναρκωτικά, να μην κάθεσαι στο καφενείο να τα πίνεις. Δε μπορούν να μπερδεύονται αυτές οι δύο δημιουργίες. Άρα τα ΔΗΠΕΘΕ εγκαταλείφθηκαν αλλά χάσανε και το δρόμο τους. Έτσι κι αυτά, όπως και άλλα πράγματα, θέλουν έναν επαναπροσδιορισμό.

Οπότε η Πολιτεία έχει ευθύνη.

Τεράστια. Καταρχάς διότι άφησε να συμβεί, ίσως τα έσπρωξε κιόλας. Και τώρα δώσαμε έναν μεγάλο αγώνα για να μην κλείσουν τα μικρά θέατρα στην Αθήνα. Τα οποία έχουν ένα κοινό που στις δύσκολες εποχές που περνάμε, το θέλει ο μεγάλος θεατρικός επιχειρηματίας.

Και στα οποία γίνονται ωραίες παραστάσεις, καινούριες προτάσεις…

Γίνονται και δε γίνονται. Και στα μεγάλα και στα μικρά. Το θέατρο τα χωράει όλα. Εδώ ήταν άλλος ο λόγος. Διότι όταν ο επιχειρηματίας λέει στον ηθοποιό, έλα με ποσοστό, που αυτό σημαίνει κάτω του βασικού μισθού, λέει και ο ηθοποιός γιατί να μην πάω στο μικρό να κάνω την τρέλα μου με τους φίλους μου; Τι πάει να πει άδεια θεάτρου; Θα μας ακούν στα Λονδίνα και στα Βερολίνα και θα γελάνε. Αυτά εντάσσονται στην επίθεση απέναντι στον πολιτισμό.

Και η Αυτοδιοίκηση δέχεται επίθεση.

Σίγουρα πρέπει να αλλάξουν πράγματα. Πολλά έγιναν στραβά από την αρχή. Σαράντα χρόνια μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, αν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη. Και τώρα τι κάνουν; Πετάνε έξω τα παιδιά τους και παίρνουν άλλα για να δημιουργήσουν νέες δεξαμενές ψήφων. Ξαφνικά προσπαθούν να μας πείσουν ότι υπάρχουν 5-6 χιλιάδες επίορκοι; Και τι πάει να πει επίορκος; Για όνομα του Θεού.

Από την άλλη, παρά τα όσα συμβαίνουν, η Αριστερά δεν πείθει στο βαθμό που θα περίμενε κανείς.

Σε ποιες ιστορικές περιόδους έχει συμβεί αυτό; Εκτός ίσως από το ’17 ή το ’44; Δεν είναι εύκολο να είσαι Αριστερός… Κοιτάξτε, ισχύει και το “αυτοί ξέρω πως θα τα κάνουν μαντάρα, οι άλλοι δεν ξέρω τι θα κάνουν”. Όμως δε νομίζω πως όσοι δεν εμπιστεύονται την Αριστερά το κάνουν μόνο από φόβο. Είναι εγκλωβισμένοι σε μια χρόνια πελατειακή σχέση, υπάρχουν δεσμοί αίματος.

Η Αριστερά δεν έχει ευθύνες; Την κατηγορούν για πολυφωνία. Άλλα λέει ο ένας άλλα ο άλλος…

Καταρχάς επί της ουσίας δε λέει κανένας διαφορετικά πράγματα. Η πολιτική αντίληψη για την προοπτική της χώρας είναι η ίδια. Από κει και πέρα, επειδή μπορεί να υπάρχουν κάποιες διαφορετικές αποχρώσεις στις απόψεις ή και διαφορετικές απόψεις για επιμέρους θέματα, δε σημαίνει τίποτα. Διογκώνονται όμως επί τούτου από ΜΜΕ που υπηρετούν πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα. Στο κάτω κάτω, η Αριστερά πάντα είχε πολυφωνία και πάντα προχωρούσε μέσα από αυτή. Η πολιτική της θέση είναι η πολυφωνία. Ας ρωτήσω λοιπόν ρητορικά: Χτυπάμε το δογματισμό και τη δικτατορική αντίληψη της μονοφωνίας ή την επιδιώκουμε; Πιστεύουμε στην απολυταρχική μοναρχία ελέω Θεού και στο αλάνθαστο του Πάπα ή πιστεύουμε στη δημοκρατία; Να τα ξέρουμε αυτά, αν είναι κακό να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Έτσι εκτρέφονται φαινόμενα τύπου Χομεϊνί. Πιστεύω στην πολυφωνία. Με τους φίλους μου έχουμε επιμέρους διαφωνίες αλλά συμφωνούμε στο βασικό: πρέπει να τελειώνει αυτή η ιστορία, πρέπει να προχωρήσουμε στο αύριο, πρέπει να ανατραπεί εδώ και τώρα αυτή η καταστροφική πορεία της χώρας που οδηγεί τους πολίτες της να πυρπολούνται λεωφόρο Πεντέλης και Αναπαύσεως γωνία.

Είστε αισιόδοξη;

Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος παρότι έχω περάσει ζόρικα τα τελευταία χρόνια. Αλλά δεν πιστεύω καθόλου στο thing positive, να σκέφτεσαι θετικά και να εκπέμπεις θετική ενέργεια. Αυτά τα θεωρώ χαζά και new age αμερικανιές. Πιστεύω στη δουλειά και στην προσπάθεια, όχι γενικά κι αόριστα κελαηδήστε ωραία μου πουλάκια, κελαηδήστε. Πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε να αλλάξει ρότα αυτός ο τόπος. Και να απενοχοποιηθούμε γιατί σε αρκετούς ανθρώπους έχει περάσει αυτή η μπακάλεια λογική “εμείς φταίμε”. Μου έλεγε μια κυρία στη λαϊκή “ναι αλλά κι εμείς ψωνίζαμε…”. Της λέω είστε υπάλληλος σε κάποιο υπουργείο, στέλεχος κόμματος, όχι ένα μικρό ψιλικατζίδικο έχω, μου λέει. Πώς ακριβώς αυτή η γυναίκα χρέωσε τη χώρα; Είναι και οι άλλοι που δε θέλουν να δράσουν, κάθονται σπίτι, δεν κατεβαίνουν σε καμιά διαδήλωση και λένε “ο ΣΥΡΙΖΑ τι κάνει γι αυτό; Ή τι έκανε ο Τσίπρας;”. Τι ακριβώς θα έπρεπε να κάνει δηλαδή; Να καταλάβει τα χειμερινά ανάκτορα; Ή περιμένουν να περπατήσει ο Τσίπρας πάνω στα κύματα; Ε, δε θα περπατήσει. Όλοι μαζί πρέπει να περπατήσουμε και να σπρώξουμε το κίνημα. Αν περιμένουμε το Μεσσία, νομίζω ότι θα αργήσει μια μέρα.

Και μια αιωνιότητα, μη σας πω! (γέλια)

Ναι, πιστεύω ότι μπορεί και ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας να σηματοδοτήσει μια νέα σελίδα, μια νέα ημέρα για την ανασυγκρότηση της χώρας αλλά φυσικά με όλους μαζί, διαφορετικά δε γίνεται. Και δεν εννοώ μόνο στην Ελλάδα. Οι όποιες αλλαγές πρέπει να γίνουν κινηματικά. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο της Ελλάδας, είναι ευρωπαϊκό, είναι παγκόσμιο. Αλλιώς θα πάμε σε καταστάσεις hunger games. Βλέπουμε ότι ξαναμοιράζεται ο πλούτος διεθνώς, εξαλείφεται η μεσαία τάξη, εξαφανίζονται όλα τα δικαιώματα, γυρνάμε σε πράγματα προ Βαστίλης. Έχει κατατεθεί νομοσχέδιο που νομιμοποιεί τα δώρα… ευγνωμοσύνης;!!! Γυρνάμε στο μπαξίσι δηλαδή!

Πιστεύετε στην ενότητα της Αριστεράς;

Πιστεύω στη ενότητα του λαϊκού κινήματος. Σε μια ενότητα από κάτω προς τα πάνω. Από την άλλη δεν πιστεύω στην ενότητα γενικώς, να κάτσουν όλα τα κόμματα να τα βρουν. Δε γίνεται να τα βρουν οι θύτες με τα θύματα, πώς να το κάνουμε; Πώς να τα βρεις με τον Άδωνη Γεωργιάδη για παράδειγμα. Άλλα συμφέροντα εκπροσωπεί εκείνος, άλλα ιδεώδη εκπροσωπεί η Αριστερά.

Τι γίνεται με την τηλεόραση;

Βράζει και χύνεται. Τι να γίνει; Κοίτα, εμένα μου αρέσει η τηλεόραση, μου αρέσει να κάνω σενάρια, μου αρέσει η συγγραφή και νομίζω ότι καλά ήταν όσο κράτησε.

Δεν το μετανιώσατε που ρίξατε μεγαλύτερο βάρος στο σενάριο;

Όχι, δε με ανάγκασε κανένας. Εξάλλου νομίζω πως επειδή το αγαπώ πολύ και το έκανα με πολύ μεράκι, πήγε τόσο καλά.

Τώρα που δεν κάνετε τηλεόραση;

Τώρα που δεν κάνω τηλεόραση, είπα να ξανακάνω θέατρο. Και είναι μια χαρά.

Κωνσταντίνα Καρυδάκη

larissanet.gr